...Soralım; Suriye ile alıp veremediğiz nedir? Efendim “Baas rejimi baskıcıdır. Esad’ın babası da zulüm yapmıştı. Demokratikleşmeye imkan verilmiyor. Yığınların isyanına karşı şiddet kullanıyor. Demokrasi isteyenler öldürülüyor. Biz bu insanlık dramına seyirci kalamayız.” v.s.
Şu kraldan çok kralcılığa bakınız!..
Irak’ta yaşananların zerresi bile olmayan bu gerekçelerin ciddiyeti olabilir mi? Dahası, dün sarmaş dolaş iken, birden bire ne oldu? Libya’ya da böyle girmemiş miydik? Emperyalistler kaynakları paylaştı. Ülke iç çatışma tuzağına düştü. Kan akıyor. Biz bütün bu olanlardan sorumlu değilmişiz gibi, şimdi komşumuz, dostumuz Suriye’nin baş düşmanı kesiliverdik?
Hatırlayalım, Suriye iyi bir dost olmuştu. 1998’de Adana mutabakatı ile, bu dostluk her alanda zirveye çıkmıştı. AKP bu ilişkileri daha da geliştirdi. Sadece devletlerimiz değil, halklarımız da dost olmuş, kaynaşmıştı. Tarihi kardeşliğin tesisi hızla oluşuyordu. Hiçbir Arap ülkesiyle hayal edilmeyecek kadar samimi kardeşlik köprüleri kurulmuştu. İktidar da, haklı olarak bununla övünüyordu.
Övünüyordu da ama dostumuzla bir gecede, düşman oluverdik. “Sınırımız ihlal ediliyor. NATO, üyesi ülkelerin sınırlarını korumakla yükümlü” gibi bahanelerle müdahale yolları aramaya başladık. Sanki düşmanımız olan Barzani, beslediği bölücü teröristlerle sınırlarımızı delik deşik etmiyor, insanlarımızı katletmiyor, buna karşı sus-pus olmuyor muşuz gibi.
Eğer Suriye işgal edilir, parçalanır, kanlı bir çatışma ortamı doğarsa, buradan Türkiye’ye ve bölgeye kalacaklar belli değil mi? Önümüzdeki örnekleri niçin görmüyoruz? Neden mahvedilen, iç savaşa sürüklenen Irak’tan, Libya’dan, hatta Pakistan’dan ders almıyoruz? Buradan Türkiye’nin payına, yıllarca silinemeyecek düşmanlıktan ve büyük vebalden, sömürgecilerin payına vurgun-soygundan başka ne düşebilir?
SONUÇ: Düşmandan dost, dosttan düşman tutanların vay haline!.. Bu siyasetin; milli, dinî ve insanî ilkesini bilen varsa lütfen söylesin!..
http://www.yg.yenicaggazetesi.com.tr/yazargoster.php?haber=22384